Brutus (Cicero)

Brutus est dialogus, quem Cicero anno 46 a.C.n. scripsit et ubi Atticus, Brutus, Ciceroque inter se loquuntur.

A Cicerone petitum est, ut historiam eloquentiae scribat. In primis historiam eloquentiae Graecae breviter contrahit deinceps, eos cunctos enumerat, qui in civitate Romana artem sermonis illustraverunt.

Argumentum dialogi hoc est:^[1]

• Introductio

De morte Hortensi (Brut. 1-9)

Atticus et Brutus in xystum Ciceronis veniunt. Sermonem incipiunt. (10-24)

• Eloquentia Graeca (25-51)
• Eloquentia Romana

Origines (52-60)

Cato Maior et tempora sua (61-80)

Ser. Sulpicius Galba et tempora sua (81-102)

Tiberius et Gaius Gracchus et tempora sua (103-138)

M. Antonius (cos. 99), Lucius Licinius Crassus (cos. 95), alii eodem tempore (139-200)

Gaius Aurelius Cotta (cos. 75), Publius Sulpicius Rufus, Gaius Scribonius Curio (cos. 76), alii quos meminerunt Cicero et amici (201-233)

Quintus Hortensius Hortalus (228-232)

Oratores vivi vel nuper mortui: Caesar, Marcellus, Caelius, alii (233-300)

Laus Hortensi (300-333)

Ultimae paginae dialogi non exstant. Hoc opus eruditis medii aevi omnino ignotum, in codice Laudensi anno 1421 reperto inventum, statim a Gasparino de Bergamo et Blondo Flavio in exemplaribus manu scriptos divulgatum est.^[2]